Ece'ye rağmen keyifli bir kahvaltının değeri; paha biçilemez...

Aylar oldu, şöyle sallana sallana rahaaat bir kahvaltı edememiştik karı-koca başbaşa.

Hep bir stres...
Aman da Ece uyandı uyanacak...

Bu arada yesek bitirsek...

Mızırdanmaya başladı işte, hadi bakalım kucağa...

Şarkı söylesek?..

Emziğini versek, belki oyalanır?..

Karımmm sen ye, ben alırım kızımı...

Kocammm ver bana, sen git iç sigaranı..

Her an acıkabilir...

Ben biraz gezdireyim kuzucuğu keyfi yerine gelsin...

Bu arada Ece hoplatılır, zıplatılır, bin türlü şaklabanlık yapılır, güldürülür. Gel gör ki, bizim kahvaltı keyfine keyif demeye bin şahit gerekir. 

Tabi biz haftasonlarını evde geçirmeyi sevmeyen iki kurtlu denemekten de vazgeçmedik dışarıda kahvaltı keyfini. Böyle güzel ve güneşli bir Şubat sabahı düştük Polonezköy yollarına.

Hava yine de serin olduğu için dışarıda oturamadık tabi ama inanılır gibi değil, bu sefer keyifle kahvaltı edebildik. Bizim kızımız büyümüş meğerse. Biz kahvaltımızı edene kadar, bebek arabasında kendi kendine takıldı. Bütün oyuncaklarını tek tek fırlatıp bebek arabasının koluyla oynadı durdu, etrafındaki diğer bebekleri inceledi. Hiç mızırdanmadı, hem de hiç.Tabi sıra kendisinin yemeğine gelince yemedi, o ayrı...

Sonra da kuzucukla keyif yaptık biraz. Bu da günün en güzel kısmıydı işte.

Neymiş; bebekli bir çiftin dışarıda rahaaaat bir kahvaltı edebilmesinin değeri paha biçilemezmiş...