Bu bir annenin itirafıdır!
Ece'ye de anlatmış olduğum için gönül rahatlığıyla yazabiliyorum.
Ben hamileyken bebeğimi hep sarışın ve mavi gözlü hayal etmiştim. Annemin gözleri mavi, Koray'ın gözleri yeşil, benim hafif ela derken Ece'nin de renkli gözlü olacağından neredeyse emindim zaten. E ben de sarışındım bebekken.
Bu arada hamileyken haliyle internette çok fazla doğum hikayesi okumuştum. Okuduğum hikayelerden birinde; anne bebeğini kucağına aldığında "bu ne kadar çirkin böyle" gibi birşey söylemiş. Sonra da çok pişman olmuştu, bebeğine ilk söylediği bu olduğu için. Ben de bu hikayeden ders almışım tabi.
Hayaller sarışın mavi gözlü olsa da gerçekler farklıydı. Bir baktım kucağıma aldığım bebek bildiğin kara kaş kara göz. Ne yalan söyleyeyim o sırada çok da önemli değildi sarışınmış falan, sağlıklı olmasına o kadar şükretmiştim ki. Ama yine de öyle güzelliğiyle büyülenmiş de değildim doğrusu.
Tabi okuduğum hikayelerden aldığım ders ile önce "Hoşgeldin bebeğim" dedim kuzuma. Sonra da Koray'a dönüp, "Ne kadar da güzel, değil mi?" dediğimi hatırlıyorum, hiç de inanmayarak. Narkozun etkisine rağmen o anı o kadar iyi hatırlıyorum ki, çok gülüyorum şimdi kendime.
Gel gör ki bizim kara kaş kara göz Ece 3-5 ay sonra sarışın mavi gözlü oldu. Tam da hayal ettiğim gibi.
Bu arada bu hikayeyi çok seviyor, anlattırıyor arada bana.
Haa bir de kendisi "doğal sarışın"mış, öyle diyor zilli.
