Mini Mini Birler, Çalışkan İkiler!

Ece kuzusu artık tam anlamıyla okullu oldu. Bugün ilkokulun ilk günü.

Okulunda aslında 2. senesi olmakla beraber, bu sene sınıfları karıştı. Geçen seneden en yakın arkadaşları Defne A. ve Defne Ş. ile aynı  sınıfa düşmemenin hayal kırıklığını çabuk atlattı. Hatta korktuğum başıma gelmedi, bunu hiç de sorun haline getirmedi zaten. Bununla beraber okul değişikliğini anasınıfında yapmış olmaktan dolayı çok mutluyum, zira geçen sene ilk haftalar çok kolay olmamıştı. O günleri 1. sınıfta yaşamayı istemezdim.

Şimdi sınıfındaki çocukların büyük çoğunluğunu zaten tanıyor. Geçen sene aynı sınıfta olmasalar bile çoğu ile aynı okuldaydılar. Öğretmenini şimdiden sevmiş gözüküyor. mutlu bir şekilde gitti bugün kuzum okuluna. Tek derdi bu sene sınıfta oyuncak olmayacak olması ve tenefüslerin uzunluğunun ne kadar olduğu :)

Biz anne babalar için ise oldukça duygusal bir gündü bugün. Kızımızın gerçekten büyüdüğünü hissettik. artık. O da kendi yolunu çizecek bundan sonra. Boğazımda bir düğüm ile izledim okuldaki töreni, sınıftan çıkıp sıra ile tören için yerini almalarını, İstiklal Marşı'nı söylemelerini, tören boyunca o sırada zor durmalarını. minicikler daha yaa ;)

Tabii artık sınıflar sınıf düzeninde, oyuncak yok, dersler var, tenefüs diye birşey var. Tüm bunlara alışmaları zaman alacak sanırım. Neyse ki okulun ilk birkaç haftası tenefüsleri uzun tutmuşlar.

Bizimki sınıfta en ön sırada yerini almış almasına da 5 dakika sonrasında geldiği nokta da işte burada. Hadi bakalım bize bol şans! Bakalım okuma öğrenme macerasında nasıl bir sene ve neler bekliyor bizi.

Ecoş'un ilk mektupları...

Ecoş'a bugün okulda mektubun ne olduğunu, nasıl yazıldığını, sonra nasıl postalandığını anlatmislar. Aksam için de ödev vermişler, sevdiği birilerine mektup yazacakmış.

En başta kendisi oldukça hevesliydi. Aklında uzuuun bir liste vardı mektup yazacağı.

Önce teyzesine yazmak istedi. O soyledi ben yazdim tabi ki. Ne bir kelime ekledim, ne ufacık birşey değiştirdim. Ne söylediyse onu yazdım. Sonra halasına yazdı. Sonra da sıkıldı.

Sonuçta ortaya bu harika mektuplar çıktı. Bunlar kızımın ilk mektupları. Özellikle oje olayına koptum :). Ama bayıldım yazdıklarına, bayıldımmmm.

Bir "Kara Tavuk" Hikayesi!

Yazın babaannesi 3-4 tane civciv almıştı. Yalova'da kutuda Ece için saklamışlar, Ece gelince
gösterdiler, benim hayvan canlısı kızım bayıldı civcivlere, hemen aldı avucuna minicik civcivleri, sevdi onları. Bir tanesini öyle ekstra sevdi, aralarında tek siyah olan. Önce "Ece" dedi ismine, sonra "Kara Civciv" oldu ismi. Sonra o civcivler köye gitti. Ece yazın gidince köye, birkaç kez gördü onları. Yem falan verdi, kucağına aldı. Sevdi bol bol.

Sonra o kara civciv bu hale geldi. Kara Civciv oldu mu Kara Tavuk artık. Üstelik bir de horoz çıktı kendisi. Ama Ece ona bayılıyor. Bütün tavukları çok seviyor ama "Kara Tavuk"unu ayrı seviyor. Bir de nasıl kucaklıyor onları, inanılır gibi değil. Peşlerinden koşturup duruyor. 

Ece çok seviyor da, nedir bu Kara Tavuk'un Ece'den çektiği!..

Bir itiraf!

Bu bir annenin itirafıdır!

Ece'ye de anlatmış olduğum için gönül rahatlığıyla yazabiliyorum.

Ben hamileyken bebeğimi hep sarışın ve mavi gözlü hayal etmiştim. Annemin gözleri mavi, Koray'ın gözleri yeşil, benim hafif ela derken Ece'nin de renkli gözlü olacağından neredeyse emindim zaten. E ben de sarışındım bebekken. 

Bu arada hamileyken haliyle internette çok fazla doğum hikayesi okumuştum. Okuduğum hikayelerden birinde; anne bebeğini kucağına aldığında "bu ne kadar çirkin böyle" gibi birşey söylemiş. Sonra da çok pişman olmuştu, bebeğine ilk söylediği bu olduğu için. Ben de bu hikayeden ders almışım tabi.

Hayaller sarışın mavi gözlü olsa da gerçekler farklıydı. Bir baktım kucağıma aldığım bebek bildiğin kara kaş kara göz. Ne yalan söyleyeyim o sırada çok da önemli değildi sarışınmış falan, sağlıklı olmasına o kadar şükretmiştim ki. Ama yine de öyle güzelliğiyle büyülenmiş de değildim doğrusu. 

Tabi okuduğum hikayelerden aldığım ders ile önce "Hoşgeldin bebeğim" dedim kuzuma. Sonra da Koray'a dönüp, "Ne kadar da güzel, değil mi?" dediğimi hatırlıyorum, hiç de inanmayarak. Narkozun etkisine rağmen o anı o kadar iyi hatırlıyorum ki, çok gülüyorum şimdi kendime.

Gel gör ki bizim kara kaş kara göz Ece 3-5 ay sonra sarışın mavi gözlü oldu. Tam da hayal ettiğim gibi.

Bu arada bu hikayeyi çok seviyor, anlattırıyor arada bana. 

Haa bir de kendisi "doğal sarışın"mış, öyle diyor zilli.

Birisi İlk Kitabını gururla sunar!

Ece'lerin okulda serbest zaman diye birşey varmış. Bu serbest zamanda çocuklar ne isterlerse yapıyorlarmış. İsteyen oyuncaklarla oynuyor, isteyen resim yapıyor, hamur oynuyor, puzzle yapıyor. Canları ne istiyorsa artık.

Dün bizimkinin canı kitap yapmak istemiş!!! Okuldaki bu serbest zamanında resimdeki kitabının tüm resimlerini bitirmiş, sayfalarını birbirine yapıştırıp kitap haline getirmiş. Ve tüm bunları kendisi akıl etmiş, kendisi yapmış, öğretmeni kitap yaptığını farketmemiş bile. Bayıldım bayıldım... Tüm bunları akıl etmesine, yaratcılığına, becerikliliğine, bayıldımmmm! Ne yalan söyleyeyim, gurur duydum kızımla! :)

Akşam da eve gelince bana her bir sayfanın metinlerini yazdırdı. O söyledi, ben yazdım. Hiç bir ekleme, çıkarma yapmadan, ne söylediyse yazdım. İkimiz de bayıldık ortaya çıkan kitaba. Blog'a koymak üzere fotograflarını çektim. Ece kitabını, öğretmenine göstermek üzere, gururla çantasına koydu.

Dün herşey muhteşemdi. Asıl pandomim bugün koptu. Ecoş okulda kitabını öğretmenine gösterdikten sonra eve getirirken çantasında su matarasının kapağı açık kalmış, kitap bir güzel ıslanmış, yazıların büyük kısmı bozulmuş. Bunu farkedince 45 dakika ağladı, "biricik kitabım. canım kitabım, ne hale geldi, ilk kitabımdı o benim, vs" zor sakinleşti. Ben de çok üzüldüm doğrusu. Neyse ki, fotoğraflarını çekmiştik.

Okulda ilk gün!

Uzun araştırmalar, kararsızlıklar, karar değiştirmeler sonucu, Ece için en doğru karar verdiğimizi
umarak ve buna inanarak Ece'yi Özel Sezin Okulu'na yazdırmıştık.

Ben çok akıllıca birşey yaptığıma inanarak, Haziran ayında Ece'yi 3 haftalığına Sezin'in yaz okuluna gönderdim, ki okula başladığında okula daha kolay alışsın. Hatta yaz okulunda çok iyi vakit geçirdi. E tabi zaten sınıfta 7-8 öğrenci, 2 öğretmen, full oyun, yüzme, tenis, görsel sanatlar derken, ben de olsam çok iyi vakit geçirirdim heralde.

Gel gör ki, evdeki hesap çarşıya uymadı!

Bendeki rahatlığa bak, Ece'yi 8:30'da okula bırakıp üzerine bir de 10:00'a toplantıya yetişmeyi planlamıştım. E nasıl olsa yaz okulunda bile daha ilk günden onu okula bırakıp çıkabilmiştim ya.

Fakat asıl okulun ilk günü tam bir kaos. Bir sürü öğrenci, anne-babaları, bir sürü öğretmen, ağlayanlar zırlayanlar, annesinden babasından ayrılmak istemeyenler. Öğretmenler hangi biri ile ilgilenecek belli değil. Yukarıdaki fotoğraflar hiç yanıltıcı olmasın, Ece de tabi ki o kervana katıldı, hem de salya sümük, bir karış surat. Bakınız soldaki şekil 1-A.

Saat 10 falandı, zor çıktım okuldan. Sonradan aradığımda, keyfinin yerinde olduğunu söyledi öğretmenleri.

Görünen o ki, bizi zor birkaç gün bekliyor....